ببخشید چند لحظه...
((صدای ایست ایست،بگیرید...،چنان میخکوبم کرد که حتی جرات نکردم یک قدم دیگر بردارم. رویم را که برگرداندم، دیدم عبا را گرفته دورش و همین طوری از دروازه غار به این سمت می آید. به من هنوز نرسیده بود که پیچید داخل کوچه جعفری و مامور ها هم به دنبالش پیچیدند. توی دلم همینطوری بهش حرف زدم و گاهی یه فحشی هم می دادم....))با کف دست زد به پیشونیش و سرش را تکان داد و ادامه داد : ((اون موقع خیلی جوان بودم. نمی فهمیدم. جاهایی هم که می رفتم می گفتند این آقا می خواهد خرابکاری کند. می خواهد آشوب کند... من هم باورم شده بود. نمی فهمیدم))
چشمهایش یک کمی سرخ شده بود.((...بعد که داشت انقلاب می شد توبه کردم.حالا هم پدر شهیدم خدا خودش از من بگذره...))واکمن را خاموش کردم و خداحافظی کردم و از در مسجد قندی زدم بیرون. اصلا" جنس هوای "خانی آباد"یک چیز دیگه ست. حتی "خانی آباد نو" هم این احساس را به آدم نمی دهد. سمت چپ مسجد قندی یک کوچه است که سر نبش یک بقالیه. سمت دیگه کوچه بستنی فروشیه و بعد از بستنی فروشی هم خانه تختی . داخل کوچه که وارد می شوید سمت چپ، بن بست اول، در اول از سمت چپ خانه ی نوابه.
این قدر خانی آباد را با واکمن گشتم که دیگه شدم بچه خانی آباد.به هر حال آدم های خیلی قدیمی از آنجا رفته اند و خیلی سخت می شد با کسی صحبت کرد.پیرمردهای خانی آباد هم یا بعد از نواب به دنیا آمده بودند و یا سراغی از وی نداشتند. فکر می کردم تو مسجدها پیرمردهای بیشتری ببینم اما هم در مسجد قندی و هم در مسجد بینایی ماشاالله ،جوان ها کار را دست گرفته بودند و قدیمی ها تک و توک بودند. به هر حال چند تا خاطره ی خوب گیرم آمد، ناشکری نکنم.
اگر در" خانی آباد" قدم بزنی،می توانی تاریخ را حس کنی و ازش لذت ببری. سعی ما در این مقال ، به تعبیر شهید مطهری(ره) نگاه حادثه ای به زندگی نواب بوده است. که امیدواریم از پس آن بر آمده باشیم